Review: De Vergeten Tuin – Sandra J. Paul

Flaptekst:
Het jaar 1621. De moeder van de twaalfjarige Colette Zwart wordt op de brandstapel gezet. Colette zweert dat ze wraak zal nemen op de kasteelheer die haar dit heeft aangedaan, maar die kans krijgt ze niet. Ze wordt samen met haar broer Bertus meegenomen door de mysterieuze Maximiliaan.
Hij brengt hen naar zijn burcht, ver weg van hun dorp. Daar ontdekken ze wat hun moeder al die jaren voor hen heeft verborgen gehouden en wie ze in werkelijkheid is.
Om haar moeder terug te krijgen, moet Colette gebruik maken van duistere magie. Maar dan vindt ze een lang vergeten tuin, met daarin een mysterieuze bron, die toegang geeft tot het eeuwige leven…

Daar was ‘ie dan eindelijk, het derde deel in de jeugd thriller serie van Sandra J. Paul en hoewel ik al wat jaartjes niet meer tot de jeugd behoor, kan ik toch nog echt altijd uitkijken naar sommige van de jeugdboeken. En deze reeks van Sandra is er daar absoluut een van. Haar schrijfstijl is zo ontzettend spontaan dat als je eenmaal begint met lezen je het boek niet meer naast je neer zult leggen en het in een ruk uit wilt lezen. Dit boek deed daar zeker niet aan onder, want wat was het weer een gaaf verhaal.

“Het gezang en geroep van de dorpsbewoners, aangewakkerd door de soldaten, gaat door merg en been. Colette voelt alleen nog maar haat in haar hart. Niemand is het waard om nog te blijven leven in dit dorp, ze moeten stuk voor stuk gestraft worden.”

Dit keer lezen we over de heks Colette, die in de delen hiervoor de kinderen van Kraaidorp zo’n ontzettende last…. of eigenlijk kunnen we gerust gevaar zeggen, bezorgd. Colette is hier zelf nog een kind, we zijn terug in het jaar 1621, de tijd dat de heksenjachten over de hele wereld gingen. Een verschrikkelijke tijd, zo ook voor Colette. Zij verliest door de jacht op heksen haar moeder en van het een op het andere moment staat haar volledige wereld op zijn kop. Wat moet ze nu zonder haar moeder? De enige persoon op de wereld die haar echt kende en die er altijd voor haar was en die zijzelf zo goed kende… Of eigenlijk, komt ze achter, dacht te kennen. Maar dan is er een kans dat ze haar moeder misschien toch niet voorgoed kwijt is en dat zorgt ervoor dat Colette doorzet en weer een doel voor ogen heeft. Maar of dit nu ook echt zo verstandig is?

“Duisternis achtervolgt haar als rook. Hij kan het zien, voelen en proeven.”

Ik vond het echt weer een ontzettend gaaf verhaal en het was echt leuk en interessant om nu ook eens te lezen over waarom Colette Zwart zo intens gemeen geworden is en waarom zij al die ellendige dingen doet. In dit boek wordt je daar een heleboel duidelijk over. En wederom weet Sandra J. Paul je te verbazen met hoe het verhaal in elkaar steekt. Je krijgt zelfs, of je het nu wilt of niet, medelijden met Colette. Het moet toch eigenlijk niet gekker worden zou je denken, toch?! Het verhaal zit goed in elkaar,  heeft een heerlijke, lekkere leesflow, waardoor je als een speer door het boek heen gaat. De spanning zit er van begint tot het einde in en zodra je het uit hebt begint dat gevoel alweer dat je gaat uitkijken naar het volgende deel…want hoe gaat het vanaf nu verder? En nu je dit allemaal weet…wat betekent dat voor de vervolgboeken? Ook de cover is weer een plaatje om te zien en de art print in het boek is gewoon zo gaaf. Het maakt het echt helemaal af. De Kraaienreeks mag dan een serie thriller boeken zijn voor de jeugd, maar het is ook absoluut leuk om te lezen als je ouder bent. Er is gewoon geen eind leeftijd voor. Ik heb weer ontzettend genoten van het verhaal en kijk uit naar de rest van de reeks 🙂

“En dan staat er een vrouw voor hen, volledig gehuld in het zwart, met ogen die zo donker zijn als de nacht. De wereld koelt af, het vuur stopt en de stortregen stopt even snel als hij is begonnen.”